.jpg)
13 de novembro de 2002Tal día coma hoxe, fai dezaoito anos, escoitamos por primeira vez un nome que NUNCA MÁIS imos olvidar: PRESTIGE.Un barco que pasearon coma un caldeiro furado, deixando loito por donde pasaba. Un día escachou e soubemos que iso non ía ter fin. Señores de traxe dicían no "parte" que non era unha marea negra. Ao abrir os ollos e as ventanas o desastre estaba alí, ao lado das nosas casas. Non se podía neghar.Chegharon voluntarias sen que ninguén chamase por elas. Non había ferramentas porque aquelo non existía. Aquel inverno non houbo augha que afoghase os nosos berros. Miles de paraguas cubriron o país baixo un lema e unha bandeira común. Puxeron en xogo o noso medio natural e a forma de vida de moitas familias. Xente de terra adentro estaba defendendo o mar da Costa da Morte como se levasen toda a vida indo mariscar. Nunca volvín ver unha mostra de solidaridade ighual. O mar non era de ninguén porque era de todas.A nosa responsabilidade é protexer o noso medio natural para que non volva acontecer. Temos que facelo polas voluntarias que coas súas mans axudaron a construír o que temos hoxe.Xa van dezaoito anos daquel novembro, pero non esquecemos. Dentro de nós permanece unha rabia contida contra as inxustizas. Despois de todo, Prestige deixounos algho positivo, dignidade no corazón. Aquel novembro naceu a nosa conciencia. NUNCA MÁIS.
13 de novembro de 2002
Tal día coma hoxe, fai dezaoito anos, escoitamos por primeira vez un nome que NUNCA MÁIS imos olvidar: PRESTIGE.
Un barco que pasearon coma un caldeiro furado, deixando loito por donde pasaba. Un día escachou e soubemos que iso non ía ter fin.
Señores de traxe dicían no "parte" que non era unha marea negra. Ao abrir os ollos e as ventanas o desastre estaba alí, ao lado das nosas casas. Non se podía neghar.
Chegharon voluntarias sen que ninguén chamase por elas. Non había ferramentas porque aquelo non existía.
Aquel inverno non houbo augha que afoghase os nosos berros. Miles de paraguas cubriron o país baixo un lema e unha bandeira común. Puxeron en xogo o noso medio natural e a forma de vida de moitas familias.
Xente de terra adentro estaba defendendo o mar da Costa da Morte como se levasen toda a vida indo mariscar. Nunca volvín ver unha mostra de solidaridade ighual. O mar non era de ninguén porque era de todas.
A nosa responsabilidade é protexer o noso medio natural para que non volva acontecer. Temos que facelo polas voluntarias que coas súas mans axudaron a construír o que temos hoxe.
Xa van dezaoito anos daquel novembro, pero non esquecemos. Dentro de nós permanece unha rabia contida contra as inxustizas. Despois de todo, Prestige deixounos algho positivo, dignidade no corazón. Aquel novembro naceu a nosa conciencia.
NUNCA MÁIS.
13 de novembro de 2002
Tal día coma hoxe, fai dezaoito anos, escoitamos por primeira vez un nome que NUNCA MÁIS imos olvidar: PRESTIGE.
Un barco que pasearon coma un caldeiro furado, deixando loito por donde pasaba. Un día escachou e soubemos que iso non ía ter fin.
Señores de traxe dicían no "parte" que non era unha marea negra. Ao abrir os ollos e as ventanas o desastre estaba alí, ao lado das nosas casas. Non se podía neghar.
Chegharon voluntarias sen que ninguén chamase por elas. Non había ferramentas porque aquelo non existía.
Aquel inverno non houbo augha que afoghase os nosos berros. Miles de paraguas cubriron o país baixo un lema e unha bandeira común. Puxeron en xogo o noso medio natural e a forma de vida de moitas familias.
Xente de terra adentro estaba defendendo o mar da Costa da Morte como se levasen toda a vida indo mariscar. Nunca volvín ver unha mostra de solidaridade ighual. O mar non era de ninguén porque era de todas.
A nosa responsabilidade é protexer o noso medio natural para que non volva acontecer. Temos que facelo polas voluntarias que coas súas mans axudaron a construír o que temos hoxe.
Xa van dezaoito anos daquel novembro, pero non esquecemos. Dentro de nós permanece unha rabia contida contra as inxustizas. Despois de todo, Prestige deixounos algho positivo, dignidade no corazón. Aquel novembro naceu a nosa conciencia.
NUNCA MÁIS.
.jpg)
